10-02-16 Zelfgenezend vermogen...
Onze hoogbejaarde 20-jarige “je-weet-wel-kater” Teigetje moest twee jaar geleden geopereerd worden. Hij had een cyste op zijn rug ter grootte van een tennisbal. Groot was mijn verbazing over zijn snelle herstel van de toch wel ontzagwekkend grote wond.
Op het moment van thuiskomen, nog drowsy van de narcose, was het eerste wat hij deed naar zijn etensbakje gaan en zich te goed doen aan de gekookte kip. Nog nooit heb ik hem zo zien schrokken! Vervolgens loopt hij zwalkend naar de bank, die ik als ziekenboeg had ingericht met handdoeken en warme dekens, sprong erop, vlijde zich neer en viel als een blok in slaap! Dit patroon herhaalde zich de twee weken die daarop volgden. En binnen een mum van tijd was de wond, die bij aanvang afschrikwekkend rauw en groot was, mooi zacht en geheeld.
Bij cliënten gebruik ik mijn wijze kater vaak als voorbeeld, hoe om te gaan met fysieke of mentale tegenslag. Wat ik Teigetje heb zien doen, zouden wij ook moeten doen. Onze aandacht volledig wijden aan wat er moet gebeuren om gezond te blijven of te worden. Gehoor geven aan de urgentie van het moment, zonder afleidende bijgedachten als aarzelingen en twijfels.
Teigetje spendeerde geen tijd aan mitsen en maren van het verstand. Hij gebruikte optimaal zijn zelfgenezend vermogen, zonder verspilling van energie aan bijzaken.
En natuurlijk…de ladingen liefde en zorg van zijn baasjes hebben vast en zeker ook geholpen!